Het moet ongeveer twintig jaar geleden zijn dat ik kennis maakte met het Taalcentrum-VU en specifiek directeur Rob Doeve. Ik werkte bij Ordina Finance en kreeg een training schriftelijk rapporteren. Eigenlijk had ik vooraf geen zin in deze training, want het voelde als terug naar de lagere school om een dictee te krijgen. En daarna bij het nakijken te moeten horen dat iets met ‘dt’ moest in plaats van alleen een ‘d’. Hoe anders was de praktijk. We moesten vooraf teksten insturen die vervolgens beoordeeld werden op onder andere leesbaarheid en structuur. Ik had één van mijn betere brieven (vond ik) ingestuurd, waar ik ten behoeve van de training nog wat verbeteringen in had doorgevoerd. De feedback was confronterend, maar vooral ook leerzaam. Zo sloot ik mijn brief af met: ‘Ik hoop dat ik u voldoende heb geïnformeerd’. Het commentaar was duidelijk en onvergetelijk : ‘Hopen liggen in het toilet, je moet erop vertrouwen dat het voldoende is’. Daarnaast gooide ik allerlei stijlen door elkaar en was weinig concreet. De laagdrempeligheid van de training, het vleugje humor en de confrontatie met je eigen (on)kunde heeft mijn ogen doen openen. Niet alleen ben ik mij veel meer bewust geworden van het effect van goede schriftelijke communicatie, maar ook de opzet van de training heb ik meegenomen in de manier waarop ik tegenwoordig zelf voor de klas sta. De drie genoemde aspecten zijn vaste items als cursisten een evaluatie invullen over een door mij gegeven training.
De band met het Taalcentrum-VU is in alle jaren sterk gebleven en bij diverse opdrachten heb ik van hun kennis en kunde gebruik kunnen maken. Het plezierige contact met medewerkers van het Taalcentrum-VU in combinatie met het hoge kwaliteitsniveau van het geleverde werk is de grote overeenkomst bij al deze klussen. Ook heb ik nog een bescheiden rol mogen vervullen bij de doorontwikkeling van de organisatie zo’n twaalf jaar geleden. Recentelijk werd ik benaderd door Rob Doeve of ik een bijdrage zou willen leveren aan een blog waarin experts vertellen over de communicatie in hun vakgebied. Mijn enige twijfel zat in het feit dat ik mijzelf geen expert wil noemen. Dat voelt ongemakkelijk, zeker als een expert je vraagt. Toch stemde ik in. Wat volgde was een leuk en gezellig interview met de oudste en jongste medewerker van het Taalcentrum-VU met het volgende resultaat : https://www.taalcentrum-vu.nl/blog/niet-gauw-schouderklopjes
Al voor het interview wist ik dat Rob Doeve zijn pensioen aanstaande is. Toch realiseerde ik mij pas later dat ik de laatste ‘expert’ moet zijn geweest die door deze expert is ondervraagd. En hoe mooi was het om deelgenoot te zijn hoe hij zijn kennis en kunde, on-the-job, overdroeg aan een nieuwe generatie bij het Taalcentrum-VU! Het gesprek was laagdrempelig en met een vleugje humor. En de confrontatie? Die was er zeker ook, want de vraagstelling noopte mij kritisch naar de eigen organisatie te kijken.
Met een onregelmatige regelmaat kom ik op bezoek bij het Taalcentrum-VU en in die jaren heb ik vele gesprekken met Rob gevoerd. We hadden altijd meer tijd nodig dan in onze agenda’s was gereserveerd, mede als gevolg van zijn brede interesses. Ondanks dat zijn organisatie extreem hoog scoort op klantgerichtheid, voelde ik mij nooit klant als we samen op zijn kamer genoten van de lekkernijen waar hij voor zorgde als ik langskwam. Ontmoetingen waar ik altijd naar uitkeek en nog steeds met veel plezier op terugkijk.
Bedankt Rob voor wat je het Taalcentrum-VU, maar vooral mij heb gebracht. Geniet van je welverdiende pensioen en spreek je hopelijk snel weer.